Observeren kent iedereen, als het gaat om jezelf innerlijk te observeren dan is dat iets moeilijker. Misschien omdat mensen niet weten wat het is, of hoe ze dit kunnen doen.

Als je het niet weet is dat heel mooi, want wat je niet weet kan je leren… Als je observeert, dat wil zeggen, alle nationaliteiten en religieuze overtuigingen overstijgt en door het economisch cultureel en sociaal gemaakte bubbel kan zien, het is niet iets wat de mens in elkaar heeft gezet dat je moet observeren. Het is de mens zelf die moet geobserveerd worden, puur en ongeconditioneerd, onbeïnvloed door enige externe factor.

Je hebt zeker als iets geobserveerd zonder dat daar een woord bij te pas kwam, het kan zijn dat je op reis een prachtig bergketen gezien hebt, iets dat je adem wegneemt, en in die moment ben je eigenlijk puur aan het observeren. Het is pas achteraf dat het denken zegt ‘dat was een mooie bergketen’ wat dan weer de illusie is.

En daar gaat het innerlijk ook om, je kent wel psychologisch leed, lijden, angst, pijn, plezier, jaloezie, woede enz, maar kan je dat innerlijk ook zien zonder het woord? Want het woord is niet het ding, en de beschrijving is niet het beschrevene. En dat is iets dat je kan proberen elke moment van de dag, jezelf voelen zonder het woord zodat je weet wat het is, niet wat een ander gezegd heeft wat het is.

Als je aan 10 mensen vraagt wat is angst of wat is liefde dan krijg je tien verschillende antwoorden, omdat we leven volgens het woord en volgens onze ervaringen en aangeleerde materie, dus het woord is nooit het ding. Innerlijk heb je geen woorden nodig, vanaf er woorden zijn ben je niet aan het observeren maar is de denker aan het kijken, en de denker is steeds het verleden, nooit het heden.

Een mens kan zichzelf niet vrijdenken, omdat het denken beperkt is aan kennis, moest het denken weten hoe het zich zou vrijdenken zou er geen denken zijn in de eerste plaats…!

Als je het vraagt aan een ander dan kan je een beschrijving krijgen, en die kan misschien rationeel klinken, heel oprecht klinken maar daarmee weet je het zelf nog niet, je hebt het alleen aangenomen van een ander.

Dus om te observeren moet je al vrij zijn van alle woorden, enkel aandachtig kijken hoe het denken steeds er iets van wil maken, geen aandacht geven aan het denken maar simpel blijven observeren, innerlijk kijken zonder een woord. Zonder enig vooroordeel, zonder als het denken er iets van wil maken dat te willen stoppen want ‘wil’ is ook denken ‘ik wil niet denken’ is ook denken… Gewoon innerlijk kijken zoals je de eerste moment kijkt naar een hevige stortbui, een mooie zonsondergang die je plots ziet, een mooie boom, berg, weide, bloem… heel puur en zonder enig gedacht waarbij je ‘gepakt’ wordt door het majestueuze. Observeer jezelf zo eens innerlijk, want daar zit het werkelijke majestueuze.